พี่วานเจ้าดวงใจไนยนา ช่วยขบนิ้วขนิษฐาให้พี่ชาย
จะรู้สึกกายาฤาหาไม่ จงทำให้สมจิตรพี่คิดหมาย
ว่าพี่ตื่นฤาว่าหลับระงับกาย ให้เรียมหายความแหนงแคลงฤไทย ฯ
๏ บัดนั้นจึงนวลนางกำนัล แจ้งสำคัญกริยาอัชฌาไศรย
ว่าองค์ท้าวกาหลิบธิปไตย มาอยู่ในมุลี่กำบังองค์
ค่อยแอบด้อมมองดูอาบูหะซัน โดยสำคัญดังจิตรคิดประสงค์
ด้วยแจ้งอยู่กับใจนางโฉมยง นวลอนงค์อยากจะใคร่ให้โปรดปราน
จึงแกล้วทำท่วงทีให้แช่มช้อย จับนิ้วน้อยนายหะซันดังบรรหาร
ย้ำด้วยทนต์เบา ๆ พอประมาณ ไม่ทันนานอาบูก็รู้กาย
ร้องอุ่ยอึงดึงมือมาด้วยพลัน แจ้งสำคัญในเหตุสังเกตหมาย
กูตื่นอยู่แม่นเหมือนไม่เคลื่อนคลาย มากลับกลายเปนองค์พระทรงธรรม์
อันกาหลิบนี้ฤาคือตัวกู แต่คิดดูไปก็เหมือนกับความฝัน
พิเคราะห์ไปเปนน่าอัศจรรย์ นายอาบูหะซันไม่วางใจ
แล้วเหลียวหน้ามาถามนางกำนัล ว่าดูก่อนจอมขวัญผู้พิศมัย
ตัวเราคือทรงธรรม์ฤาฉันใด จงบอกความจริงใจอย่าอำพราง
นางกำนัลก้มเกล้าลงกราบทูล นเรนทร์สูรอย่าคิดอางขนาง
พระองค์คือทรงธรรมไม่อำพราง แน่เหมือนอย่างคำข้าพาที
พระองค์ได้ดำรงอาณาจักร บริรักษ์ข้าบาทบทศรี
ได้มีความศุขเกษมเปรมปรีดิ์ ด้วยเดชะบารมีพระทรงธรรม์
๏ ฝ่ายอาบูได้สดับพจนาดถ์ เห็นประหลาดผิดกระบวนจึงสรวลสันต์
แล้วเอื้อนอรรถตามระบอบตอบพลัน มาปดกันเปล่าๆไม่เข้ายา
เราจะใคร่ไต่ถามซึ่งความจริง ควรฤามิ่งยุพยอดเสนหา
พูดกลับกลอกหลอกเล่นเจรจา ไม่เมตตากลับปดไปตามกัน
ว่าพลางทางลุกขึ้นจากอาศน์ จะลีลาศเยื้องกรายผายผัน
พวกยุนุกที่ยืนอยู่เรียงรัน เข้าประคองหะซันด้วยทันใด
ให้ลีลาเลื่อนลดลงจากอาศน์ ยุรยาตรหยุดยืนยังพื้นใต้
พิศรูปทรงอาบูดูวิไลย งามดังองค์ท้าวไทพระทรงธรรม์
แล้วประกาศพร้อมกันสรรเสริญ ขอพระองค์จงเจริญในไอสวรรย์
อย่าได้มีโรคไข้ไภยันต์ เหมือนหนึ่งข้าพร้อมกันถวายพร
อาบูตรีตรึกนึกในใจ ยังมีความสงไสยไม่เชื่อก่อน
ดูน่าขันจริงแท้ไม่แน่นอน เมื่อตอนค่ำตัวอาบูหะซัน
เปนพวกชาวพ่อค้าวานิช คิด ๆ ขึ้นมาก็น่าขัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น