ยกตัวขึ้นเปนครูผู้สัมฤทธิ์ สั่งสอนศิษย์อุตริลัทธิพาล
มันอยู่วัดชื่อโพ้นข้างโน้นแน่ เหมือนกระแสเราสั่งดังบรรหาร
มาเฆี่ยนเสียที่กลางสถลมารค์ ทำประจานอย่าให้มีปรานีมัน
อ้ายตัวครูผู้ใหญ่เฆี่ยนให้หนัก ตีสะบกอย่าให้ปลอดตลอดสัน
เต็มที่ร้อยนับบรรจบให้ครบครัน ลูกศิษย์นั้นคนละร้อยอย่าถอยทด
แล้วให้ขึ้นขี่อูฐทั้งห้าคน อ้ายสัปดนกลับมาหลังหมด
ตระเวนรอบพระนครอย่าหย่อนลด ประกาศกฎร้องป่าวชาวบุรี
อย่าให้ใครดูอย่างอ้ายชาติชั่ว แล้วขับไล่ใสหัวจากกรุงศรี
อย่าให้มันเหยียบพื้นปัถพี ในธานีของกูสูจงไป
นครบาลรับโองการนรินทร์ราช รีบลีลาศเร็วจริงวิ่งออกไขว่
ฉวยได้เครื่องพันธนาการพากันไป โดยฉับไวรีบรัดถึงวัดวา
พบอิแมนตัวครูเปนผู้เถ้า ต่างกรูเข้าไล่หยิกจิกเกษา
ฉวยโซ่ใส่คอซ้ำแล้วจำคา พันธนาผูกรัดมัดไป
ตะคอกขู่ร้องด่าว่าอ้ายนี่ บ้างทุบตีฉุดคร่าไม่ปราไส
แล้วช่วยกันค้นคว้าหาข้างใน จับศิษย์สี่คนได้ตัวมา
ธำมรงค์ล่ามโซ่สายเหล็กใหญ่ แล้วผลักไสลากก้มล้มถลา
ไปบัดเดี๋ยวเลี้ยวลัดพ้นวัดวา ถึงศาลาซักถามได้ความจริง
ตัวอิแมนสารภาพรับเปนสัตย์ ได้ความชัดแม่นแท้แน่ทุกสิ่ง
ไม่ต้องสืบคำพยานมีค้านติง ครั้นได้จริงแล้วก็ยึดนักโทษลง
เฆี่ยนอิแมนตัวดีไม่มีน้อย ครบสี่ร้อยดังหะซันนั้นประสงค์
ลูกศิษย์ตีร้อยถ้วนจำนวนคง แล้วธำมรงพาตัวตะเวนไป
ให้ขี่อูฐกลับหน้ามาข้างหลัง ตามรับสั่งเสร็จสรรพแล้วขับไล่
มิให้อยู่ในประเทศเขตรเวียงไชย แล้วกลับไปกราบทูลมูลคดี ฯฯ
๏ อาบูได้สดับสารสำราญจิตร ด้วยสมคิดปรีดิ์เปรมเกษมศรี
แต่ตรึกตรองปองหมายมาหลายปี จนคราวนี้จึงได้เสด็จสำเร็จการ
แล้วแย้มเยือนเอื้อนโอษฐโปรดประภาษ พจนาดถ์สุนทรอันอ่อนหวาน
เออเราใช้ให้ไปก็ได้การ นครบาลทำชอบข้าขอบใจ ฯฯ
๏ ส่วนกาหลิบลอบดูอยู่ในห้อง เห็นหะซันทำต้องอัชฌาไศรย
พระองค์แสนสำราญพระหฤไทย ภูวไนยแย้มยิ้มด้วยยินดี ฯฯ
๏ จะกล่าวกลับจับเรื่องหะซันใหม่ ยังเนาในท้องพระโรงเรืองศรี
สถิตย์เหนือแท่นรัตน์รูจี จึงสั่งมหาเสนีไกฟา
ท่านจงไปเบิกทองคำน้ำเก้า มาให้เราพันลิ่มเร็ว ๆ หนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น